Święta Teodora to władczyni bizantyjska, która głównie dzięki wytrwałej walce z ikonoklazmem została wyniesiona na ołtarze. To ona okazała się ostateczną pogromczynią wschodniego obrazoburstwa.
Teodora urodziła się około 800 roku w Paflagonii w Azji Mniejszej. Jej rodzicami byli Mirynus i Teoktysta, ludzie bardzo pobożni i gorliwi obrońcy kultu ikon, który mimo ostatecznych rozstrzygnięć soborowych nadal miał swoich przeciwników.
Nowa fala ikonoklazmu
Po znakomitych osiągnięciach cesarzowej Ireny, która w latach osiemdziesiątych poprzedniego stulecia zniosła wszelkie ustawy ikonoklastyczne, jak również doprowadziła do soboru powszechnego w Nicei w 787 roku, który potępił prawo zakazujące czci obrazów, nadszedł czas, kiedy władze państwowe powróciły do pomysłów swych poprzedników. Oto w roku 813 na tronie cesarskim zasiadł Leon V, nieprzejednany wróg bałwochwalczych – według jego rozumienia – praktyk. Już rok później ponownie wprowadził zakaz kultu obrazów i relikwii. Nowe prawo usankcjonował zebrany w 815 roku w Hagii Sophii synod, który potępił cesarzową Irenę i jej „kobiece prostactwo” sprzyjające kultowi „bezdusznych ikon i martwych posągów”. Rozpoczęło się nowe prześladowanie i niszczenie obrazów stworzonych w poprzednich latach.
