Wróżbiarstwo, wróżenie, dywinacja – zespół czynności (technik i rytuałów) odnoszących się do przepowiadania przyszłości z pomocą specjalnych przedmiotów, a także sił nadnaturalnych: kosmicznych, spirytystycznych czy demonicznych.
Posługiwanie się duchami zmarłych w sztuce przepowiadania przyszłości nazywa się nekromancją. Wróżbici i astrologowie występowali we wszystkich znanych kulturach starożytnych, gdzie pełnili często rolę kapłanów. Wróżbiarstwo jest zawsze związane ze spirytyzmem oraz zakłada ideologię fatalizmu opartą o koncepcję przeznaczenia. Jest przeciwieństwem proroctwa, które jest otwarte, warunkowe, nigdy nie jest fatalistyczne czy zdeterminowane. Wróżbiarstwo zamyka, bluźnierczo pozbawia wolności Boga i człowieka. Ostatecznie prowadzi do utraty nadziei i rozpaczy.
Wróżbiarstwo, będące grzechem bałwochwalstwa, przyciąga inne ciężkie grzechy, dodaje grzech do grzechu, zaś sama pokusa jego praktykowania jest przygotowana często przez wcześniejsze grzechy. Biblia opisuje to na przykładzie króla Saula, który praktykuje wróżbiarstwo, spirytyzm i magię.
Wróżbiarstwo bez współdziałania duchów jest pozbawione mocy.
Dlatego spotykają go oraz całą jego rodzinę wszystkie możliwe nieszczęścia, a w końcu śmierć. Nieprzypadkowo więc związki między różnymi rodzajami okultyzmu, jak magia, spirytyzm i wróżbiarstwo, były zawsze dostrzegane w nauce Kościoła, co jest widoczne w twierdzeniu, że np. spirytyzm pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie i magiczne (Katechizm Kościoła Katolickiego 2117), wróżbiarstwo zaś bez współdziałania duchów jest pozbawione mocy. Związek wróżbiarstwa ze spirytyzmem, czyli prowokowanym kontaktem z duchami (nie tylko przez nekromancję – jawne odwoływanie się do duchów zmarłych w celu otrzymania od nich informacji, lecz także na sposób ukryty), to w istocie związek ze sferą szatańską, co dopełnia jego poważny i grzeszny charakter, potwierdzony dziś ponadto w duszpasterskim doświadczeniu egzorcystów wszystkich wyznań chrześcijańskich.
